Danette MacMahon (US) tiltle: No More Excuses music: Jazz release date: january 26, 2024 label: Self-Released info artist: Danette McMahon promotion: Kari-On Productions (Kari Gaffney) © Rootsville 2024

Vanaf het moment dat de stem van de zevenjarige Danette McMahon door een microfoon weergalmde in Cleveland, Texas, was het duidelijk dat haar ster op de muziek gericht was. Haar jeugd was een symfonie van zich ontwikkelende talenten; van het beheersen van de klarinet op de middelbare school tot het betoveren van het publiek met haar stem. De muzikale reis van Danette werd gekenmerkt door cruciale keuzes, zoals het afwijzen van een uitnodiging van de Universiteit van Texas om zich bij hun fanfare aan te sluiten en in plaats daarvan een studiebeurs aan de Houston Baptist University voor muziek en drama te accepteren. De zomer vóór haar universiteitsdebuut waagde Danette een sprong die haar in de schijnwerpers zou zetten. Toen ze zich bij het koor van het Houston Music Theatre voegde, begon ze een snelle opkomst in de muziekindustrie. Tussen 1972 en 1974 toerde ze door Noord-Amerika en de Maagdeneilanden met Sidro's Armada, een reis die culmineerde in een Las Vegas Rock & Roll Hall of Fame-inductie in 2010.

Danettes podiumpresentatie was magnetisch en deelde de schijnwerpers met iconen als Oscarwinnares Rita Moreno en jazz/blueslegende Joe Williams. Haar veelzijdigheid kwam tot uiting op het “Jazz on the Grazz” Festival, waar ze opende voor notabelen als Freddie Hubbard en Spyro Gyra. In Houston was zij de stem die het publiek kennis liet maken met sterren als Marvin Hamlisch en Dionne Warwick, die optraden met The Bob Henschen Band. Een hoogtepunt in haar carrière was in 1995, toen ze werd uitgenodigd om te zingen met The Jimmy Dorsey Orchestra op het landgoed van Meryl Streep in Connecticut. Datzelfde jaar verdiepte Danette zich in acteren en speelde Emma Barnum in de Disney-film POWDER, naast Mary Steenburgen en Jeff Goldblum. In 2003 nam Danettes artistieke reis een nieuwe wending toen ze zich waagde aan het schrijven van liedjes. Dit pad leidde haar terug naar de academische wereld, waar ze arrangeren en compositie studeerde bij Joe LoCascio aan het Houston Community College.

Haar album, No More Excuses, is een tapijt van haar levenservaringen. Elk nummer, geschreven door Danette, resoneert met warmte, humor en openhartigheid en nodigt luisteraars uit in haar persoonlijke verhaal. Haar unieke vertolkingen van ‘You and Me’ van Dave Matthews en Oasis’ ‘Wonderwall’ tonen haar vocale vaardigheden en haar vaardigheden als arrangeur. No More Excuses is een reis door het leven van een kunstenaar die haar vak met passie en veerkracht heeft aangescherpt en haar stem aan de wereld aanbiedt, onbeschaamd en zonder excuses.

‘Innocent Bystander’ is een aangrijpend verhaal, geweven uit de draden van ontmoetingen in het echte leven en de dringende kwesties van samenlevingen die over het hoofd worden gezien. Danette maakt een wandtapijt van de onopgemerkte hoeken van het leven – een weerspiegeling van de gezichten van nood en de kracht van het opstaan om verandering teweeg te brengen. Door middel van hartverscheurende teksten en een reis die zich uitstrekt van observatie tot actie, is dit nummer een oproep om onverschilligheid opzij te zetten en met compassie met de wereld om te gaan. Het lied herinnert ons eraan dat we allemaal deel uitmaken van elkaars verhalen en in staat zijn levens te transformeren door eenvoudige daden van vriendelijkheid.

‘Come Dance With Me’ komt voort uit een waargebeurd verhaal: een serenade geboren vanaf de dansvloer en een gedeeld gelach tussen twee zielen. Met zijn Latin-grooves aangestuurd door pianist Andrew Lienhard en oprechte teksten van Danette, werd dit nummer gemaakt als verjaardagscadeau, ter ere van de wervelende romance tussen de artiest en haar muze. Met zijn tedere pleidooi om de liefde te omarmen en het verleden achter zich te laten. Begeleid door een gitaarsolo van Paul Chester die de maanden van voorzichtige blikken en ontluikende gesprekken samenvat, is het een nummer dat net zo goed een uitnodiging is om te dansen als om lief te hebben.

‘Life Goes On’ is een nummer dat voortkomt uit een persoonlijk verhaal over veerkracht, dat teruggaat tot een hartverscheurende ervaring in 1971, toen Danette slechts enkele uren voor een optreden te maken kreeg met een verwoestende breuk. Dit uitdagende moment vereiste een hernieuwde volwassenheid en kalmte, terwijl ze haar hartzeer overwon en tegelijkertijd haar professionaliteit op het podium behield. Het lied vat de universele strijd samen om persoonlijke onrust in publieke rollen te maskeren, of dat nu als artiest, chirurg of serveerster is. Het is een bewijs van de kracht en het doorzettingsvermogen die nodig zijn in verschillende beroepen, en benadrukt de vaak onzichtbare persoonlijke strijd achter professionele façades. Dit nummer resoneert met iedereen die in moeilijke tijden een moedig gezicht heeft moeten tonen, en herinnert ons aan het menselijk vermogen om te volharden en de meedogenloze tocht van het leven te midden van persoonlijke beproevingen.

“Road Trip” legt de essentie van avontuur en gezelschap vast. Omarm de geest van de weg, waar het enige schema de opkomst en ondergang van de zon is en de enige zekerheid het gezelschap is dat je hebt. Een muzikale reis waarbij de horizon eindeloos is en elke kilometer een herinnering in wording is.

‘Closer To My Dream’ is een persoonlijke reis vol ambitie en veerkracht, een volkslied dat resoneert met iedereen die ooit een droom heeft nagejaagd. Dit nummer, geboren uit het hart van een vastberaden artiest, viert de mijlpalen van een muzikale reis en weerspiegelt de hoopvolle geest van artiesten overal ter wereld. Dit nummer is een bewijs van doorzettingsvermogen, de liefde voor muziek en de zoete nabijheid van levenslange ambities.

Duik in een gedurfde transformatie met 'Naughty Girl', een nummer dat op speelse wijze het goede verruilt voor de spanning van het gewaagde. Gemaakt in een spontane uitbarsting van creativiteit, geïnspireerd door een optreden van een jazzclub, wijkt dit nummer op levendige wijze af van het gebruikelijke. Het belichaamt een reis van primitief naar gedurfd avontuurlijk en belichaamt een verhaal van zelfheruitvinding met een ondeugende twist. Omarm een verhaal over bevrijding en de onbeschaamde vreugde om in een meer gedurfde persoonlijkheid te stappen. Begeleid door een achtergrond van pittige jazz met een van de kernensembles op het album Andrew Lienhard op piano, Paul Chester op gitaar, Anthony Sapp op contrabas, Mark Simmons op drums en zwoel koperwerk verzorgd door Ed Lowe, is “Naughty Girl” een uitnodiging om met elke stap op hoge hakken de pittigere kant van het leven te vieren.

Stap in de ritmische omhelzing van ‘Fallin’ Deeper’, een jazzwals die de zoete turbulentie en verwachtingen van de liefde vastlegt. Dit nummer, ontstaan uit de maar al te bekende chaos van verstoorde reisplannen, is een hartverwarmende herinnering aan de vreugde die je ervaart als je terugkeert naar degene van wie je houdt. Terwijl de melodie met elk couplet moduleert, weerspiegelt het de steeds groter wordende diepte van genegenheid. Het herkenbare verhaal, gecombineerd met de rijke harmonieën van de beste muzikanten uit Houston, waaronder saxofonist Woody Witt, wiens onberispelijke precisie en aangrijpende toonkeuzes ervoor zorgen dat “Fallin' Deeper” een favoriet wordt, en belooft verbinding te maken met luisteraars terwijl ze hun eigen weg zoeken. passages van liefde, leven en de onbekende terreinen van het hart.

Dompel jezelf onder in de suggestieve klanken van 'Wonderwall', een nummer dat oorspronkelijk is geschreven door Noel Gallagher en op soulvolle wijze opnieuw is uitgevonden op het album No More Excuses. Dit nummer, met zijn diepe gevoel van kwetsbaarheid en verlangen, is niet alleen een cover, maar een herontdekking - een reis door de kronkelende paden van liefde en de troost die het kan brengen. Terwijl de klassieke teksten spreken over een bijna mythische verlosser, is de interpretatie hier zeer persoonlijk en onderstreept ze de kracht van liefde om te verlichten en te genezen. Gecombineerd met de beklijvende resonantie van Patrick Moore op cello, wat tot de tijdloze essentie van het nummer spreekt. Deze interpretatie van ‘Wonderwall’ nodigt je uit om je eigen betekenis in de woorden ervan te vinden, en weerspiegelt de universele zoektocht naar een baken van hoop in het licht van de verblindende waarheden van het leven.
Stap in de melancholische feestvreugde van 'My Pity Party', een openhartige blik op een bijeenkomst waar hartzeer de eregast is en zelfreflectie dient als de beklijvende melodie benadrukt door bassist Anthony Sapp en zacht behandeld door pianist Andrew Lienhard en geborsteld met welsprekendheid van drummer Mark Simmons. Saxofonist Woody Witt laat opnieuw zijn krachtige talent zien op dit nummer, verweven uit een ware ontmoeting, waarbij hij navigeert door de overblijfselen van verloren liefde en de strijd om los te laten. De tekst bevat een bitterzoet sarcasme, het soort dat lacht om niet te huilen, omdat het de versieringen van een gebroken hart uitbeeldt. Dit nummer speelt zich af tegen de achtergrond van een emotionele zuivering en vangt de essentie van liefdesverdriet en belichaamt de pijn die blijft hangen lang nadat de liefde is verdwenen.

‘Don’t Pretend’ is een aangrijpende reflectie op de façade die mensen behouden in verslechterende relaties, onderstreept door het ongemak van een gedwongen hereniging. Het verhaal van het lied duikt in de emotionele complexiteit van een ontbindend huwelijk en de bijkomende impact op de betrokken kinderen. Door de suggestieve teksten van Danette en de angstaanjagende piano van Joe LoCascio biedt het nummer een sombere maar louterende uitdrukking van scheiding, authenticiteit en de aangrijpende groei die voortkomt uit het onder ogen zien van pijnlijke waarheden.

Danette’s cover van ‘You And Me’, oorspronkelijk van Dave Matthews Band, legt een reis van grenzeloze mogelijkheden vast met een geliefde. Haar vertolking wordt verrijkt door de gitaargrooves van Paul Chester en vereeuwigt de vrolijke geest van wijlen Milton Comeaux op percussie. Dit nummer belooft een aanstekelijke toevoeging aan het album te worden en nodigt luisteraars uit om te delen in het avontuur en het optimisme dat in elke noot schuilgaat.

‘Good Ol’ Days’ is een nostalgisch nummer dat de wilde avonturen van het verleden viert en tegelijkertijd de geneugten van het heden omarmt. Het vrolijke refrein contrasteert de spanning van de jeugd met de tevredenheid die je in het huidige leven tegenkomt. De creatie van het nummer toont Danettes speelse benadering van songwriting en haar reis in het navigeren door complexe maatsoorten, waarbij ze op een uniek 5/4 ritme belandt. De teksten erkennen op humoristische wijze de verschuiving van jeugdige rebellie naar ouderlijke begeleiding. Dit stuk is een ode aan de levensfasen en weerspiegelt het sentiment dat hoewel de goede oude tijd geweldig was, het hier en nu nog beter is.

‘Bluebird’ is een soulvol nummer dat ingaat op thema’s als verlangen en de hoop op liefde, omlijst door een dialoog met een sialia. Geïnspireerd door de Braziliaanse ritmes van Antonio Carlos Jobim, roept het nummer een Latijnse sfeer op, die centraal staat in de verhalen. Deze connectie komt weer naar boven terwijl ze haar eigen verhaal vormgeeft, waarbij ze zich bezighoudt met een sialia als symbool van vrijheid en verkenning. De hoofdrolspeler van het lied, ooit gekwetst door liefde en nu aarzelend om eropuit te gaan, ziet de vluchten van de sialia als een baken van mogelijkheden en vraagt zich af of er iemand voor haar is. De opname van specifieke 2/4 maten in het lied draagt bij aan de unieke structuur en emotionele weergave ervan, parallel aan de vluchtige momenten van contact met de vogel. ‘Bluebird’ is een bewijs van Danette’s verhalen vertellen via muziek en haar verbinding met de bredere wereld van liefde, verlies en het verlangen naar gezelschap.

‘The Lady I Never Knew’ is een zeer persoonlijk lied voor Danette, beginnend met pathos en overgaand in feestelijk. Het nummer markeert het begin van Danette als songwriter, door middel van ontdekking en empathie, terwijl ze dit eerbetoon aan haar biologische moeder creëert. Met zijn oprechte verhaal en emotionele diepgang, verder versterkt door B-3-organist Philip Jones, is het nummer een belangrijk stuk op het album, dat zowel de complexiteit van Danettes eigen verhaal als de universele zoektocht naar verbinding en afsluiting vastlegt

tracks:

1. “Innocent Bystander” (4:44)
piano: Joe LoCascio
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
B3 Organ: Phillip Jones
 
2. “Come Dance With Me” (4:35)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
percussion: Milton Comeaux
 
3. “Life Goes On” (5:23)
piano: Joe LoCascio
upright bass: Anthony Sapp
drums: Mark Simmons
tenor sax: Woody Witt
 
4. “Road Trip” (4:43)
piano: Joe LoCascio
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
background vocals: Lindsay Weidmann Facknitz, Jimmy Robbins, Danette McMahon
 
5. “Closer To My Dream” (4:42)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons

6. “Naughty Girl” (3:54)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
trombone: Ed Lowe
 
7. “Fallin’ Deeper” (4:03)
keyboards: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
tenor sax: Woody Witt
 
8. “Wonderwall” (5:56)
piano: Andrew Lienhard
cello: Patrick Moore
 
9. “My Pity Party” (4:20)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
drums: Mark Simmons
tenor sax: Woody Witt
 
10. “Don’t Pretend” (3:48)
piano: Joe LoCascio
upright bass: Anthony Sapp
drums: Mark Simmons
B3 Organ: Phillip Jones
 
11. “You and Me” (4:20)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
percussion: Milton Comeaux
flugelhorn: Lay Arredando
 
12. “Good Ol’ Days” (5:23)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
drums: Mark Simmons
tenor sax: Woody Witt
 
13. “Bluebird” (4:44)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
percussion: Milton Comeaux
 
14. “The Lady I Never Knew” (3:34)
piano: Andrew Lienhard
upright bass: Anthony Sapp
guitar: Paul Chester
drums: Mark Simmons
B3 Organ: Phillip Jones